Zondagochtend zanger in coronatijdperk

(door Mariëtte Wit)

Zondagochtend, 7 uur, zonder wekker word ik wakker… wel een beetje vroeg voor een vrije dag.
Wat is dat? Snotterig, verkouden, een gekke kriebel in mijn keel? Het zal toch niet?
Na een ontbijtje, douchen en haren in de krul, trek ik de kleren aan die voorgeschreven zijn, effen, zoals is afgesproken en rood met roze, toch maar een klein beetje lippenstift… wie weet fleur ik daarvan op.
De afgelopen tijd gaf ik mezelf huiswerk: elke ochtend en elke avond moest ik van mezelf 3x meezingen met de oefenband die we allemaal hebben ontvangen.
Maar nu, nu zit ik met grote vreze klaar voor deze enorme uitdaging. Ik vind dat ik het verplicht ben naar Hans toe, die zo verschrikkelijk veel tijd, moeite en energie in dit project heeft gestopt maar diep in mijn hart, zou ik het liefst onder de tafel kruipen.
Alleen zingen! Ik!!
Toen ik, inmiddels 30 jaar geleden overwoog om bij een koor te gaan zingen, was de enige reden om voor de voorloper van dit koor te gaan zingen, dat ik niet hoefde voor te zingen. De rest was werkelijk niet belangrijk, het repertoire, de locatie of welke overweging dan ook, doorslaggevend voor deze keuze, wat het feit dat voorzingen niet nodig was en daar sta je dan…..
Vandaag móet ik van mezelf een opname maken die ik op ga sturen. Want ik kan wel blijven oefenen en ik kan nog 1000 smoesjes verzinnen maar het moet gewoon en daarmee uit.
Kleren zijn in orde, achtergrond is gekozen en een opstelling is bedacht. Ik ga op de laptop alles afspelen en dan met de IPad de opname maken.
Tijd voor de eerste opname, wachten op de piep, telefoontje in de computer en gaan … maar die witte haren, tegen mijn witte muren…. Beetje raar gezicht eigenlijk. In mijn gedachten hoor ik Laura zeggen: Had je maar RAL9010 op de muren moeten smeren. Zou dat het zijn… ik vond mijn argument destijds om: ‘Wit’ op de muren te smeren, ook best goed; zo heet ik tenslotte.
Maar voor een opname is het minder geschikt. Die muur, waar de bank tegenaan staat, die zou beter zijn, daar zit meer kleur op. Wat te doen? Dan moet de bank daar weg… hoe? Ik besluit de pootjes van de bank op glijdertjes van theedoeken te zetten, zodat die naar de andere kant van de kamer kan. De eettafel verplaats ik richting gekleurde muur en ben redelijk tevreden over deze opname-opstelling.
Opnieuw start ik de instructievideo, per ongeluk start ik die op ongeveer 2.55 minuut en ik hoor Hans zeggen: Maak de opname in landscape. Landscape???? Dat heb ik tot nu toe niet gedaan.
Ok, beeldscherm draaien dus…. maar nu sta ik er heel gek op. Je kijkt eigenlijk zo mijn neus in.. en wat zit daar een vreemd friemeltje? Dat moet bijgesteld worden. Een stapel boeken onder het scherm en alles opnieuw starten…..
Het gaat nog een paar keer mis, dan zit er onderweg ineens een druppel spuug in een mondhoek, dan haal ik adem waar ik geen adem mocht halen, dan haal ik dat hoge stuk helemaal niet, dan gebeurt er buiten iets, waar ik toch even naar moet kijken, de zon begint te schijnen en het licht valt heel vreemd over mijn gezicht, natuurlijk vergeet ik vriendelijk te kijken en wat zit mijn bril eigenlijk scheef. Om half 11 moet het maar goed zijn, om 11 uur heb ik met Laura afgesproken voor onze zondagse koffie en daar verheug ik mij op.
Ik weet het zeker, een zangcarriere, in welke vorm dan ook, zit er echt niet in, had ik misschien nog ergens valse hoop, na dit avontuur is elke hoop daarop verdwenen maar ik kan mijn collega-tenoren niet in de steek laten en ik vind dat ik het aan Hans verplicht ben, nadat hij er zoveel voor heeft gedaan en laten we Joshua niet vergeten, die ons helemaal niet kent en die voor de tenoren, daar helemaal in dat verre Maleisië onze partij heeft ingezongen, petje af!!!